เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเราทะเลาะกันหนักมาก แต่ก็ถือเป็นโอกาสที่เราสองคนจะได้ระบายปัญหาในใจออกมา และทำให้รู้ว่าพิมเลือกผู้ชายผิดคน แต่พิมก็เลือกนิ่งเงียบทำเหมือนปรกติในช่วงที่ผ่านมา แต่ทำไมพิมต้องทนกับอยู่กับคนที่ไม่เคยชื่นชมพิมเลย ไม่สนใจงานที่พิมทำ ได้รางวัลมาก็มีแต่คำประชดประชัน หาว่ากรรมการตาถั่วบ้างล่ะ จ้างเขาบ้างล่ะ แต่กลับไปชื่นชมคนอื่นออกหน้าออกตา อยู่ด้วยกันชมกันบ้างก็ได้
ทีตอนอยู่กับคนข้างนอกพูดอ่อนหวาน แต่กับคนในบ้านทั้งด่า ทั้งตะคอกใส่ มีปัญหากับคนข้างนอกก็เข้าข้างคนอื่น ก่อนต่อว่าพิม เคยถามบ้างไหมว่าเขาทำอะไรกับพิมก่อน เคยไหมที่เวลามีปัญหาจะอยู่ข้างกัน ชอบทำให้ตัวเองดูเป็นคนดีในสายตาคนอื่น โดยไม่สนความรู้สึกคนใกล้ตัวมันใช่ไหม และพี่รู้ไหมอยู่ข้างนอกพิมต้องสู้รบปรบมือกับอะไรบ้าง ที่ไม่เคยเอามาเล่าก็เพราะไม่อยากเอาปัญหาเข้าบ้านให้คนในครอบครัวทุกข์ไปกับพิม ไม่ใช่พิมไม่มีปัญหาเลย พี่เองก็มี พิมเองก็มีเหมือนกัน
เราสองคนยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งนานวันยิ่งอึดอัด เวลาพิมทำอะไรผิดเล็กๆ น้อยๆ พี่ก็จะชักสีหน้า ดูถูก เหยียดหยาม เหมือนว่าพิมดูโง่จนน่าขบขัน นิสัยผู้ชายหลายอย่างพิมก็รับได้นะ เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอเพราะทุกครอบครัว ผู้ชายก็เป็นเหมือนกันหมด แต่หลายอย่างเราคงไปด้วยกันไม่ได้จริง เลิกเถอะนะนิสัยที่พยายามทำดีกับคนอื่นเพื่อให้เขาชื่นชม คนที่พี่ควรแคร์มากที่สุด ทั้งการกระทำและคำพูด คือคนในครอบครัว ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนข้างบ้าน ไม่ใช่คนแปลกหน้า พี่เป็นอาจจะเป็นคนที่ดีในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับพิม พี่เป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วโครตอึดอัด
ขอโทษนะที่ให้บอกเลิกด้วยคำพูดว่าพี่เป็นคนดีไม่ได้ เพราะมันถึงจุดที่พิมรู้สึกว่า ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุย ไม่อยากได้ยินเสียงพูด ไม่อยากได้ยินกระทั่งเสียงเตือนข้อความในมือถือ อีเมลนี้จะเป็นอีเมลสุดท้ายที่เราคุยกัน ถ้าส่งอีเมลตอบกลับมาไม่ได้ก็ขอให้รู้ไว้ว่าพิมบล็อก ลบรูปและเรื่องราวที่ผ่านมาของเรา พิมให้บริษัทรับจ้างขนย้าย เอาของพิมออกจากบ้านแล้ว ไม่ต้องไปตามหาพิมที่บ้านพ่อแม่ อย่าไประรานกวนใจพวกท่าน พิมจะไม่ไปอยู่ที่นั่น และพิมก็ย้ายมาทำงานบริษัทใหม่โดยที่พี่ไม่รู้มาหลายเดือนแล้ว หนี้สินที่มีอยู่ พิมก็ช่วยผ่อนมาเยอะแล้วที่เหลือก็แล้วแต่พี่จะจัดการ แต่พิมไม่ขอยุ่งเกี่ยวอีก ลาก่อนไม่ว่าชาตินี้หรือว่าชาติไหนก็อย่าเจอกันอีกเลย
ตอนนั้นพิมน่าจะเลือกเขามากกว่าพี่
พิมพิรา
About Post Author
